Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΝΗ ΔΑΝΙΗΛΙΔΟΥ ΜΕΡΟΣ Β

ΩΣ  ΘΑΥΜΑΣΤΑ  ΤΑ  ΕΡΓΑ  ΣΟΥ  ΚΥΡΙΕ

    Η κ. Αργυρούλα Λαΐου, κάτοικος της οδού Λαέρτη στο Παγκράτι, αφηγείται το εξής θαύμα που συνέβη στην ίδια:
    -Το βράδυ του Σαββάτου, στις 9 Οκτωβρίου1937, πήγα να κάνω ολονυχτία, ύστερα από τάμα που είχα κάνει, στην εκκλησία Αναστάσεως Χριστού, στα Σπάτα. Παίρνω λοιπόν θέση γονατισμένη απέναντι στην Ωραία Πύλη, βλέποντας την Πλατυτέρα των Ουρανών, η οποία μου φαινόταν εκείνη τη στιγμή κυριολεκτικά ολοζώντανη. Με συντετριμμένη καρδιά προσεύχομαι και ελπίζω να δω κάποιο θαύμα, όπως μου είχε συμβεί και άλλοτε.
    Ξαφνικά, ακούω μια δυνατή φωνή, που έβγαλε μια λεπτοκαμωμένη κυρία που βρισκόταν κοντά μου, η οποία με χλωμή όψη, φαινόταν ότι αφοσιωμένη προσευχόταν από μέσα της στην Πλατυτέρα: «Βαγγελίστρα μου! Παναγιά μου! Σε βλέπω, είδα την υγεία μου!» και λέγοντας αυτά, πέφτει μπρούμυτα μπροστά στην Ωραία Πύλη.
    Όλο το εκκλησίασμα συγκεντρώθηκε εκεί. Η συγκίνηση με παρέλυσε, οι άνθρωποι στριμωγμένοι γύρω μας με αποκλείσανε και δεν έβλεπα, άκουσα όμως όλους να φωνάζουν με κλάματα: «Ο Σταυρός! Ο Σταυρός στο πρόσωπο της Παναγίας!» Νόμιζα πως θα λιποθυμούσα και αναγκάστηκα να φύγω από τη θέση μου. Προσπάθησα να βρω άλλη και το πέτυχα, όταν για Τρίτη φορά φάνηκε το σημείο του Σταυρού στο πρόσωπο της Πλατυτέρας.
    Η γυναίκα εκείνη φαινότανε σαν να μιλούσε με την Θεοτόκο και τον Κύριο, έκανε ερωτήσεις, απαντούσε και όλα έδειχναν ότι τα όσα έκανε τα πίστευε σαν αληθινά και πραγματικά. Μας φώναξε λοιπόν όλους να δούμε, επειδή όμως οι πιο πολλοί δεν έβλεπαν όπως εκείνη, την έκαναν για νευρασθενική, πράγμα που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αλήθεια, γιατί κατά το τέλος της θείας λειτουργίας και ως το πρωί που μείναμε μέσα, ήταν απόλυτα ήσυχη όπως και πριν από τα θαύματα.
    Ξαφνικά όμως, εκεί που η κυρία παρακαλούσε λέγοντας:
    «Δείξε τον Σταυρό σου, Κύριε, ακόμα μια φορά να τον καμαρώσουν όσοι λεν πως δεν τον είδαν», εμφανίζεται πραγματικά το σχήμα του Τίμιου Σταυρού πιο μεγάλο, πιο ανάλαφρο, σαν σκιά και πάλι μπροστά στο πρόσωπο της Θεοτόκου, που είχε μια στάση σαν να ευλογούσε τους πιστούς. Αυτή τη φορά είδα με τα μάτια μου, το σημάδι αυτό, που κινιόταν κατά μήκος του Ιερού, μετά στάθηκε επάνω στην εικόνα της Αγίας Φωτεινής, σαν να ευλογούσε και εμάς που ήμασταν γονατιστοί στη δεξιά πόρτα και στο τέλος χάθηκε. Οι συγκινητικές σκηνές που έγιναν μέσα στην εκκλησία, δεν λέγονται.
    Στις 23:00 την νύχτα έπρεπε να ετοιμάσουν την εκκλησία για την λειτουργία της άλλης μέρας και μας είπαν πως ήταν ανάγκη να βγούμε έξω. Εξαντλημένοι από τις συγκινήσεις, άλλοι κάθισαν να ξεκουραστούν  στον γυναικωνίτη και μερικοί μείναμε στο προαύλιο να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα, που είχαμε πολύ την ανάγκη του. Η εκκλησία έκλεισε, η βραδιά ήταν καλοκαιρινή και πλησίαζαν τα μεσάνυχτα, όταν μια λάμψη με έκανε να γυρίσω. Το φως ήταν δεξιά της εκκλησίας και σε απόσταση εκατό μέτρα περίπου, είχε ωραίο ασημί χρώμα και μέσα σ’ αυτό διαγραφόταν μια σκιά. Φώναξα κοντά μου μια γνωστή κυρία και προσηλωθήκαμε προς τα εκεί. Μετά πέντε λεπτά στο βαθύ σκοτάδι  της νύχτας είδαμε να πετιέται μέσα από την γη πιο λαμπρή λάμψη από την πρώτη, πιο μεγάλη, και το πράγμα επαναλαμβάνονταν κάθε λίγο έως τις 05:00 το πρωί, πιο δυναμωμένη κάθε φορά, μέχρι που έφτασε να βγαίνει από την γη σαν μια πύρινη γλώσσα έως 4 μέτρα πλάτος και 2 ύψος, που έσβηνε ακαριαία!
    Ως προς τον χρωματισμό, είναι αδύνατο να δώσω πιστή εικόνα της πραγματικότητας εκείνης, η οποία μου είχε πάρει νου και ψυχή. Δοξάζω τον Πανάγαθο Θεό και την Υπέρ Αγία Θεοτόκο για ένα πράγμα υπερκόσμιο που με αξίωσαν να δω.
    «Ως θαυμαστά τα έργα σου Κύριε».

ΜΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ  ΕΝΟΣ  ΙΑΘΕΝΤΟΣ  ΜΕΣΑ  ΣΤΟΝ
ΙΕΡΟ  ΝΑΟ  ΑΠΟ  ΑΝΙΑΤΗ  ΝΟΣΟ

Η παρακάτω αφήγηση του κ. Γεωργίου Νικολαίδη, κατοίκου Αθηνών, οδός Μομφεράτου 20, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και περίεργη.
    -Τον μήνα Οκτώβριο του 1938 μου φανερώθηκε μια νευρολογική πάθηση, η οποία στην αρχή ήταν ελαφρά, αλλά σε λίγο διάστημα με κυρίευσε σε βαθμό αφάνταστο και σε μεγάλη έκταση.
    «Με έπιανε αηδία όταν χαιρετούσα κανένα με το χέρι και αμέσως πήγαινα να πλυθώ και αυτό όχι γιατί φοβόμουνα τα μικρόβια, αλλά από επιπολαιότητα. Μετά από λίγες μέρες απόφευγα να πιάνω ορισμένα πράγματα, ακόμα και τα λεφτά, έπειτα απόφευγα τους συγγενείς και τις πολλές συναναστροφές και να κάθομαι σε ξένα καθίσματα, γιατί όλα μου φαινόντουσαν βρώμικα και φοβόμουνα πως θα μολυνθώ. Φυσικά, επειδή απ’ όλα αυτά δεν είχα ησυχία, η φρικτή κατάσταση που με είχε πιάσει και ο μεγάλος εκνευρισμός και η αγωνία, μ’ έκαναν να δίνω την εντύπωση ενός μανιώδους τρελού.
    Τέλος, με πολλά παρακάλια και επιμονή της οικογενείας μου, αποφάσισα να με εξετάσει ο νευρολόγος γιατρός κ. Τατσόγλου, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος για την πρωτοφανή αυτή ψυχική μου κατάσταση και μου είπε να μπω σε νευρολογική κλινική. Στο τέλος του Ιανουάριου του 1939 μπήκα για επιστημονική θεραπεία. Δυστυχώς δεν είδα καμιά ωφέλεια και καμιά καλυτέρευση στην κατάστασή μου. Τότε ήταν μεγάλο το πρόβλημα σε μένα και τους συγγενείς μου. Τι θα γίνω; Πως θα γιατρευτώ; Και πως θα σωθώ; Καμιά άλλη ελπίδα δεν μας έμενε, παρά μόνο η Θεία Δύναμη. Και στην Θεία Πρόνοια ανέθεσα την ελπίδα της σωτηρίας μου.
    Είναι αλήθεια ότι άθρησκος ποτέ δεν ήμουν, πάντα προσευχόμουνα και παρακαλούσα, αλλά δεν φαντάστηκα ποτέ ότι η Θεία Χάρη θα με γιατρέψει. Μέσα όμως στην απελπισία μου, ήλθε και ξύπνησε η συνείδηση. Θυμήθηκα το αμαρτωλό μου παρελθόν, έκλαψα πικρά και ζήτησα συγχώρεση με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και από όλη μου την καρδιά από τον Κύριο και Σωτήρα μας. Με άκουσε, με ευσπλαχνίστηκε και το θαύμα έγινε. Μια από τις ανεψιές μου, είδε όραμα στον ύπνο της. Τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό. Έλαμπε ολόκληρος και ολόγλυκα της είπε: «Να έλθετε να με προσκυνήσετε στην εκκλησία της Αναστάσεώς Μου, που είναι στα Σπάτα».
    Πραγματικά, το πρωί της Παρασκευής, 26 Φεβρουαρίου1939, πήγαμε οι αμαρτωλοί και ανάξιοι, με σκοπό να προσκυνήσουμε και να παρακαλέσουμε για την υγεία μου.
    Με συγκίνηση βαθειά, αλλά και με πίστη, φόβο και ευλάβεια, μπήκα στην εκκλησία και έπεσα γονατιστός, μπροστά στην εικόνα της Αναστάσεως. Το τι έγινε τότε, δεν λέγεται.
    Πόνοι δυνατοί, ψυχικός συναγερμός και συγκλονισμός, ρίγη και ενθουσιασμός, όλα μαζί και δάκρυα πικρά. Έκλαψα πολύ, για τις αμαρτίες μου και παρακάλεσα τον Κύριο να με λυπηθεί και να με γιατρέψει. Αφού έκανα παράκληση, γυρίσαμε στο σπίτι μας, με την ελπίδα πια στον Κύριο. Ήμουν όμως αμαρτωλός και γι’ αυτό έπρεπε ακόμα να παιδευτώ και να τιμωρηθώ. Γι’ αυτό και η κατάστασή μου εξακολουθούσε η ίδια πάντοτε. Στις 8 Μαρτίου μπήκα στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο και οι γιατροί μου έμειναν έκπληκτοι για το πρωτοφανές της αρρώστιας μου και για το σωστό μου λογικό και είπαν ότι πρέπει να μείνω με την ελπίδα ότι θα γιατρευτώ. Από την πρώτη μέρα όμως ζήτησα να βγω από το νοσοκομείο, γιατί από όσα είδα μου φαινόταν αδύνατο να μείνω μέσα έστω και μια νύχτα. Άρχισα λοιπόν να προσεύχομαι. «Ο Χριστός μας να με βοηθήσει να γιατρευτώ.».
    Και με βοήθησε, γιατί κατάφερα να φύγω κρυφά.
    Πήγα αμέσως στο σπίτι μου και τους λέγω: «Θέλω να με πάτε στα Σπάτα να ξενυχτήσουμε στην εκκλησία του Χριστού, την παραμονή του Ευαγγελισμού».
    Πράγματι, στις 24 Μαρτίου φύγαμε και το βράδυ, με τη Χάρη του Θεού, ήμαστε στην εκκλησία, όπου γινότανε ολονύχτια αγρυπνία και έκαναν προσευχή με ευλάβεια και κατάνυξη όλοι οι προσκυνητές. Στις 23:30 την νύχτα ξαφνικά μερικοί φωνάζουν: «Να!! Το ¨Άγιο Φως». Όλοι πέσανε γονατιστοί και οι καλοί και αγαθόψυχοι άνθρωποι που τρέμανε από συγκίνηση, μου λένε: «Τρέξε παιδί μου, κοντά στο Ιερό να παρακαλέσεις για την υγεία σου».
    Τότε κι εγώ με γρήγορα βήματα, πήγα στην Ωραία Πύλη και έπειτα αυθόρμητα μετακινήθηκα και στάθηκα μπροστά στη μικρή πόρτα δεξιά της Ωραίας Πύλης και ρίχνω ένα βλέμμα μέσα στο Ιερό.
    Και σαν θαύμα επάνω στην Αγία Τράπεζα και μέσα στο Άγιο Αρτοφόριο βλέπω κι εγώ ο ανάξιος και αμαρτωλός το Άγιο Φως. Ήταν ένα ωραίο φως σε σχήμα άστρου, πολύ μεγάλο, αφάνταστα λαμπερό και δυνατό, γλυκύτατο τόσο που δεν μπορεί ανθρώπου νους να περιγράψει. Η λάμψη του ήταν τόσο δυνατή που ποτέ άλλη φορά δεν είδα.
    Ω!!! Θεέ μου και Κύριε! Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις άγιες εκείνες στιγμές.
    Φόβος και τρόμος και ιερά ρίγη με πιάσανε και με κλάματα και λυγμούς παρακαλούσα τον Κύριο να μ’ ευσπλαχνισθεί να γίνει γιατρός και να με γλιτώσει από το δαιμονικό της αρρώστιας μου και να με αξιώσει όπως τον ερχόμενο χρόνο την ίδια μέρα, όταν έλθω στη Χάρη Του, να είμαι τελείως καλά.
    Διαρκώς έβλεπα το Άγιο Φως, ενώ άλλοι δεν το είδαν καθόλου και άλλοι το είδαν μόνο στην αρχή. Πάντοτε το έβλεπα και με ευλάβεια έκλαιγα πολύ συγκινημένος, δόξαζα και ευχαριστούσα τον Κύριο, που με αξίωσε να βλέπω πιο πολύ, απ’ όλους τους άλλους το ¨Άγιο Φως. Την άλλη μέρα, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας κοινώνησα τα ¨Άχραντα Μυστήρια και γυρίσαμε στην Αθήνα.
       

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΔΙΝΕΙ  ΤΟ  ΦΩΣ  ΣΕ  ΚΟΡΗ  ΠΟΥ
ΕΠΑΣΧΕ  ΑΠΟ  ΟΣΤΕΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑ  ΤΩΝ  ΟΣΤΩΝ
ΤΟΥ  ΚΡΑΝΙΟΥ

Η Κική Βουβουδάκη, 8 ετών, κάτοικος Αθηνών, οδός Νικολάου Δελαπόρτα αριθ. 37 (τέρμα Γκύζη), βεβαιώνει η μητέρα της κυρία Τασία Βουβουδάκη, το γένος Δρούκα, ότι, όταν η κόρη της ήταν βρέφος μόλις 4 μηνών, υπέστη οστεομυελίτιδα των οστών του κρανίου και της έγινε αφαίρεση του δεξιού οστού και από το δεξιό μάτι έπαψε να βλέπει καθαρά.
    Τον Ιανουάριο του 1953 έχασε τελείως το φως της. Κατέφυγε σε όλους τους γιατρούς των Αθηνών, τους καλύτερους που έχει, ακόμη και σε καθηγητές οφθαλμίατρους για να σώσει την κόρη της.
    Δυστυχώς, όμως η ανθρώπινη επιστήμη, αν και πρόκειται για καθηγητές, δεν ήταν ικανή να σώσει την κόρη της και να της δώσει το φως της. Αντιθέτως, την απέλπισαν ακόμη περισσότερο και άλλος εξέφραζε την απορία του που η κόρη ήταν διανοητικώς άριστη (λόγω της ειδικής αυτής πάθησης του κρανίου της), άλλος είπε τα χειρότερα, ότι δηλαδή όχι μόνο δεν θεραπεύεται, αλλά μέρα με την ημέρα μπορεί να χάσει και το άλλο μάτι της και τέλος τρίτος γιατρός έχει την ίδια γνωμάτευση με τον δεύτερο, ότι μπορεί η κόρη της να τυφλωθεί.
    Η Χάρη όμως του Κυρίου, παρακολουθεί και επιβλέπει τους πάντες και τα πάντα και με την ευσπλαχνία Του, ευσπλαχνίστηκε την μητέρα της κόρης αυτής, που καθημερινά έκλαιγε σκεπτόμενη την τύχη της κόρης της, που από στιγμή σε στιγμή μπορούσε να τυφλωθεί και απελπισμένη πλέον περίμενε να της πει: «Μητέρα μου, δεν βλέπω». Μια φίλη της, της λέει να πάει στα Σπάτα στην εκκλησία του Χριστού εκεί που γίνονται θαύματα πολλά και που ο Χριστός είναι ο μόνος ιατρός των ψυχών και σωμάτων. Πράγματι, η μητέρα της Κικής, το απόγευμα του Σαββάτου 18 Απριλίου 1953, παραμονή των Μυροφόρων, παίρνει την κόρη της και εμένα και μαζί με άλλα φιλικά πρόσωπα, πηγαίνει στα Σπάτα στην εκκλησία του Χριστού που γίνεται κάθε Σάββατο ολονυχτία. Και η κυρία Τασία Βουβουδάκη αφηγείται για το θαύμα που έγινε στην κόρη της, ως εξής:
    «Το διάστημα που γίνονταν οι παρακλήσεις, εγώ προσευχόμουν και έκλαιγα συνεχώς, παρακαλώντας τον Χριστό να δώσει το φως στο κορίτσι μου. Αυτό κάθε τόσο γύριζε και με το χεράκι της μου σκούπιζε τα δάκρυα και μου έλεγε: «Μη κλαις μανουλίτσα, θα γίνω καλά». Και όσο το παιδί μου μού έλεγε αυτά, τόσο εγώ δεν μπορούσα να κρατηθώ. Μα και το παιδί μου δεν ήταν λιγότερο συγκινημένο, ήταν όλη τη νύχτα μπροστά στην Αγία Πύλη και το έβλεπα πως παρακολουθούσε με μεγάλη αφοσίωση τις παρακλήσεις και την Θεία λειτουργία.
    Και το θαύμα έγινε, στις 01:50 την νύχτα το παιδί μου γυρίζει και μου λέει: «Μανουλίτσα, έγινα καλά, βλέπω τώρα, μην κλαις». Την κοίταξα χωρίς να μπορώ να της μιλήσω. Μόνο της χαμογέλασα και την έβαλα να γονατίσει και αισθάνθηκα τότε την ώρα εκείνη ένα κόμπο στο λαιμό μου. Εάν της μιλούσα, αισθανόμουν από την ταραχή του σώματός μου πως θα έπεφτα, μόνο βουβά άρχισα να παρακαλάω τον Χριστό να μου δώσει κουράγιο να σταθώ μέχρι να τελειώσει η θεία λειτουργία. Επειδή φοβόμουν για το παιδί μου, μη τυχόν από τη χαρά του που είδε το φως του, κατόπιν έβλεπε εμένα να χάνω τις αισθήσεις μου. Φοβόμουν μη πάθει τίποτα. Από την δύναμη του Χριστού, βρήκα το κουράγιο και παρακαλούσαμε μέχρι τις 03:30 την νύχτα. Το πρωί δεν κράτησα άλλο. Εκεί που στεκόμουν, αισθάνθηκα το πάτωμα να υποχωρεί από τα πόδια μου και να πέφτω στο κενό. άπλωσα τα χέρια μου δεξιά κι αριστερά για να κρατηθώ μα δεν βρήκα τίποτα. Οι δικοί μου που με παρακολουθούσαν, με άρπαξαν αμέσως και με μετέφεραν έξω από την εκκλησία που βρισκόμουν .
    Όταν συνήλθε η κυρία Τασία Βουβουδάκη από την λιποθυμία της, φωνάζει κοντά της την κόρη της και την ρωτά σχετικά με το θαύμα που έγινε σ’ αυτή, το πώς δηλαδή κατάλαβε πως είδε το φως της και η κόρη της απάντησε:
    «Μανουλίτσα μου αφού είδα την εικόνα του Χριστούλη από αυτό το μάτι που δεν έβλεπα». Δηλαδή δεν ήθελε το παιδί να πει ότι το κατάλαβε πως βλέπει, κοίταξε τον Χριστό με το μάτι που δεν έβλεπε και τον είδε. Έτσι κατάλαβε πως έγινε καλά και ότι βρήκε το φως της. Και λέει στην μητέρα της. «Τώρα που με έκανε καλά ο Χριστούλης, θα με φέρνεις μανούλα κάθε Σάββατο; Διότι Αυτός με έκανε καλά». Και η μητέρα της απάντησε κλαίγοντας και την βεβαίωσε ότι θα προσέρχεται στη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και πρόσθεσε στην κόρη της, ότι δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως ο μόνος ιατρός που θεραπεύει όλο τον κόσμο, είναι μόνο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
    Η κυρία Τασία Βουβουδάκη, συνεχίζει να δοξάζει τον Κύριο και βεβαιώνει ότι πάντοτε πίστευε στην Θεία Χάρη Του, πιστεύει και θα πιστεύει και ότι τώρα που πλέον έγινε το παιδί της καλά θα βρει και η ίδια την χαρά που της έλειπε εξ αιτίας της κόρης της. Συνεχίζει να κλαίει, και λέει ότι θα δοξάζει το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και θα διαλαλήσει σε όλο τον κόσμο για το θαύμα που έγινε από τον Κύριο στην κόρη της και θα παροτρύνει κάθε μητέρα που είναι πονεμένη, να πηγαίνει στην Χάρη του Κυρίου, στον Ιερό Ναό Αναστάσεως Χριστού στα Σπάτα, που μόνο εκεί θα βρίσκει την ανακούφιση και την παντός είδους θεραπεία. Η κόρη της κυρίας Τασίας Βουβουδάκη, η Κική, σε ερώτηση προς αυτή «Τι κάνεις Κικίτσα;», απάντησε. «¨Έγινα καλά, πήγα στον Χριστούλη στα Σπάτα και με έκανε καλά». Την ρωτούν επίσης εάν θα πηγαίνει στην Χάρη του στον Χριστό και απαντά: «Μέχρι να πεθάνω».
    Η μητέρα της πάλι βεβαιώνει ότι ένιωσε το παιδί της βαθειά πως ο Χριστός την έκανε καλά και αυτό γι’ αυτήν είναι μια μεγάλη χαρά, αλλά και παρηγοριά μαζί, γιατί πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι μπροστά στην Δύναμη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο. «Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ».

Μέρος του θαυματουργού σταυρού που είχε η ευσεβείς Ελένη και σταύρωνε τους πιστούς το οποίο σώζεται ακόμη και σήμερα!!!


       

ΤΑ ΧΕΛΩΝΙΑ  ΠΟΥ  ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ
ΜΟΝΟ  ΔΙΑ  ΤΗΣ  ΠΙΣΤΕΩΣ

    Ο Βασίλειος Χρ. Παπαθανασόπουλος από το χωριό Κανδήλας της Τριπόλεως, ένας απλός αγρότης, απευθύνει επιστολή του σ’ εμάς και εξιστορεί το θαύμα που του έγινε, το οποίο αρχίζει ως εξής:
    «Τρία χρόνια με θλιβερά βάσανα και πόνους. Σήμερα θέλω να φέρω στο φως σε όλο τον κόσμο με λίγα λόγια κάτι που μου συνέβη στην ζωή μου. Συνέβη κάτι σαν εκείνα που πολλές φορές ακούμε σαν παραμύθια. Μα δεν είναι όμως παραμύθι, παρά μια πραγματικότητα που την έζησα τρία ολόκληρα χρόνια με θλιβερά βασανιστήρια και συνεχείς ακράτητους πόνους…»
    Στην συνέχεια εξιστορεί για το πρώτο χελώνι που του παρουσιάστηκε στο λαιμό, από ένα μικρό κόκκινο σπυράκι που εμφανίστηκε σιγά – σιγά έγινε μεγάλο και ήταν χελώνι. Αισθανόταν πόνους και όμως να ανοίξει δεν ήθελε.
    Στην αρχή κατέφυγε στην πρακτική επιστήμη, άνευ όμως αποτελέσματος, αντιθέτως οι πόνοι γίνονταν ολοένα και πιο αισθητοί. Μετά πήγε σε γιατρό χειρούργο, εισήχθη σε χειρουργική κλινική, για να χειρουργηθεί, χωρίς όμως και η επέμβαση του χειρούργου γιατρού να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρέμεινε αρκετά στην κλινική, χωρίς η κατάστασή του να βελτιωθεί αισθητά, και τέλος βγήκε από την κλινική με ελαφρά μείωση των πόνων του. Έξι μήνες πέρασαν για να επουλωθεί όχι τελείως η πληγή του και εμφανίζεται άλλο χελώνι πάνω στον ώμο του. Επαναλήφθηκαν και πάλι όλα τα συμπτώματα και όλα όσα είχε υποστεί με το πρώτο χελώνι, πόνοι φρικτοί κλπ. Εγκαταλείπει την Τρίπολη και πηγαίνει στην Αθήνα, εκεί όπου είναι το φως της επιστήμης. Παρά τις προσπάθειές τους, οι γιατροί δεν μπόρεσαν να του δώσουν  την υγεία του και να του εξαλείψουν τους πόνους από τους οποίους υπέφερε. Και αφού πέρασαν άλλοι έξι μήνες και δεν ήταν δυνατό να βρεθεί θεραπεία και βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, εμφανίζεται και τρίτο χελώνι στον  άλλο του ώμο και ενώ δεν μπορούσε να ξαπλώσει από τη μία μεριά, τώρα δεν μπορούσε να ξαπλώσει και από την άλλη και ίσα-ίσα που μπορούσε να ξαπλώσει για λίγο ίσια. Περνούν άλλοι έξι μήνες, χωρίς να μπορέσει η επιστήμη να τον θεραπεύσει και να του δώσει την υγεία του. Και τότε αναγκάστηκε να υποστεί κι άλλες χειρουργικές επεμβάσεις και στους ώμους του. Για 18 μήνες εκεί που οι πληγές του επουλώνονταν λίγο, μετά ερεθιζόντουσαν πάλι και τον έκαναν να υποφέρει με φρικτούς πόνους.
Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, εμφανίζεται και τέταρτο χελώνι πιο πάνω από την μέση του. Τώρα είχε να παλέψει με τέσσερα χελώνια και δεν μπορούσε μετά από αυτό ούτε να ξαπλώσει. Η ζωή του πλέον είχε γίνει αφόρητη, υπέφερε μέρα και νύχτα από ανυπόφορους πόνους και είχαν περάσει εν τω μεταξύ δύο ολόκληρα χρόνια που ήταν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση, χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τους γιατρούς και τα νοσοκομεία των Αθηνών και του Πειραιώς, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Αναγκάστηκε να καταφύγει σε γυναίκες – μάντισσες, εκεί τον οδήγησε η απελπισία του και ο πόθος του πως θα ήταν δυνατόν μέσα απ’ αυτές τις γυναίκες να βρει την θεραπεία του. Μάταια όμως, γιατί δεν μπόρεσε να βρει το καλό σ’ αυτές και εκτός αυτού πέρασαν και άλλοι έξι μήνες. Ενώ υπέφερε εδώ και δυόμισι χρόνια και δεν μπορούσε να αντέξει πλέον άλλο, του εμφανίζονται μαζί αυτή τη φορά δύο χελώνια, το ένα στο στήθος και το άλλο πίσω. Και γίνονται έξι πλέον τα χελώνια που είχε στο σώμα του και η ζωή του είχε γίνει ένα δράμα και παρακαλούσε πλέον τον θάνατο να τον πάρει για να ησυχάσει και εκείνος και η οικογένειά του. Τρία ολόκληρα χρόνια βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου και της συμφοράς και αισθανόταν το σώμα του να σαπίζει, χωρίς όλο αυτό το μακροχρόνιο διάστημα να βρεθεί κάποιος που θα του δώσει την υγεία του και θα τον σώσει από την μαρτυρική και φρικτή ζωή του, γι’ αυτό και προτιμούσε τον θάνατο, μόνο τότε πλέον θα εύρισκε ησυχία.
    Σκέφτηκε να πάρει δηλητήριο για να αυτοκτονήσει, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θα εύρισκε τον λυτρωμό του. Την διέξοδο αυτή την βλέπει και στο όνειρό του. Ένα από τα μικρά του παιδιά κρατάει στο χέρι του κάτι και του λέει: «Μπαμπά θα ζήσεις, δεν θα πεθάνεις». Από το σημείο αυτό, αρχίζει το θαύμα. Και συνεχίζει στην επιστολή του:
    Ότι κάποια γυναίκα του λέει πως στα Σπάτα της Αττικής υπάρχει μια γυναίκα, η κυρία Ελένη, η οποία είδε τον Χριστό και με εντολή του Κυρίου στο σημείο εκείνο, ανεγέρθηκε ο Ιερός Ναός της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ότι εκεί στην εκκλησία αυτή γίνονται θαύματα πολλά και έχει ακούσει ότι όσοι κατέφυγαν στην Χάρη Του και ζήτησαν με πίστη την προστασία Του, θεραπεύτηκαν. Και έχει θεραπεύσει η χάρη Του μουγκούς, τυφλούς, παράλυτους και άλλους και του συνιστά η γυναίκα αυτή να πάει στα Σπάτα, αλλά όμως πως θα έπρεπε όταν πάει, να πάει από το απόγευμα και να παραμείνει εντός της εκκλησίας την νύχτα που γίνεται η λειτουργία και παρακλήσεις.
    Όπως ήταν πλέον τελείως απελπισμένος και περίμενε τον θάνατο, αποφασίζει και πάει στην Χάρη του στα Σπάτα.
    Όταν έφτασε και μπήκε στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως Χριστού, κάθισε στην Ωραία Πύλη του Ιερού, και έπεσε κάτω, ένα κουφάρι με σαπισμένο κρέας που δεν του είχε απομείνει, παρά μονάχα μία ελπίδα.
    Με πίστη παρακάλεσε τον Θεό να κάνει το θαύμα Του και σε αυτόν, όπως είχε ακούσει πως είχε κάνει η Χάρη Του και σε άλλους. Εξακολουθεί να προσεύχεται. Και αρχίζει πλέον την αφήγησή του στο θαύμα που έγινε σ’ αυτόν από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
   - Ήταν η ώρα 11 το βράδυ που άρχισαν οι παπάδες την λειτουργία και τα ευχέλαια με παρακλήσεις όλη τη νύχτα. Όσο πήγαινα και μια χαρά περισσότερη ένιωθα, αλλά γιατί δεν ήξερα, ως το πρωί προσκύνησα, τα πόδια τα ένιωθα πιο δυνατά, μπορούσα πιο πολύ να προσκυνήσω. Μια συγκίνηση χαράς με έκανε να κλάψω, αναζητώντας τον Χριστό για να κάνει το θαύμα του. Ένιωσα τις πληγές ανοιχτές, χωρίς πόνους. Ρωτούσα τον εαυτό μου: Ποιός πήρε τους πόνους; Έλεγα πάλι: Ο Χριστούλης. Τι χαρά, τι ευχαρίστηση. Το έλεγα, το πίστευα, μα έτσι ήταν. Ο Χριστούλης αμέσως έκανε το θαύμα Του. Περπατούσα δυνατά, μιλούσα ζωηρά, χωρίς πόνους, ένιωσα πως βγήκα από κάποια σκλαβιά, ξαλάφρωσε το σώμα μου, η μαραμένη μου καρδιά έγινε βουνό, όλος μου ο εσωτερικός κόσμος πίστευε πως έως εδώ πια ήταν τα βάσανα. Πράγματι, έτσι ήταν.
    Πήγα την επόμενη μέρα με χαρά, περπατώντας γρήγορα στο σπίτι της κυρίας Ελένης, που είχε δει τον Χριστούλη. Και να τι προσθέτει στην επιστολή του ο ευσεβείς χριστιανός κ. Β. Παπαθανασόπουλος, που βρήκε την γιατρειά του, χάρη στην πίστη του, από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και Σωτήρα του κόσμου, για την ενάρετη κυρία Ελένη:
    Στο σπίτι της κυρίας Ελένης πήγα για να της πω το ευχάριστο πως ο Χριστούλης με έκανε καλά.
    Μια χαρά σε αγκαλιάζει, μια ευχαρίστηση. Η κυρία Ελένη όταν σε βλέπει ότι πηγαίνεις στο δωμάτιο που μένει, όλο γελά, ξέρει τι ζητάς, ξέρει τι θέλεις. Έχει μια μορφή σαν τη Παναγία, έτσι την έβλεπα. Κατόπιν αρχίζει και σου μιλάει, σου διηγείται πως είδε τον Χριστούλη, πότε και που κάθισε, τι της είπε, και τα μάτια της επάνω στο γέλιο βρέχονται με δάκρυα.
    Έχει την Αγία Πέτρα, και που όποιος την χρησιμοποιεί με πίστη, γίνεται καλά και έχουν γίνει πάρα πολλά θαύματα από την χρησιμοποίηση της Αγίας Πέτρας, από την οποία και σου δίνει η κυρία Ελένη και την οποία χρησιμοποιεί μέσα στο νερό και πίνεις και μετά απ’ αυτό γίνεσαι καλά, ή την κάνεις φυλαχτό.
    Έφυγα από το σπίτι της κυρίας Ελένης με ευχαρίστηση. Από τότε ο Χριστός πια δεν επέτρεψε σε μένα βάσανα, πόνους, κινδύνους, αλλά σιγά – σιγά, έκλεισαν και οι ανοιχτές πληγές και έγινα εντελώς καλά, είμαι άκρως υγιής και ευχαριστημένος και ευχαριστώ με συγκίνηση τον Χριστούλη γιατί έκανε το θαύμα Του. Ο κ. β Παπαθανασόπουλος τελειώνει την επιστολή του ως εξής:
    «Πας αδικημένος εις την ζωήν του εις την Ανάστασιν, εις τον Χριστούλη, εις τα Σπάτα της Αττικής θα εύρη το αληθινό θαύμα».

       

Η  ΑΓΙΑ  ΠΕΤΡΑ  ΠΟΥ  ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ
ΑΥΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ  ΣΥΝΕΧΕΙΣ  ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΥΣ

    Η δεσποινίς Ελευθερία Αγγελιδάκη, ετών 18, που κατάγεται από το χωριό Άνω Μέρος Αμαρίου, του νομού Ρεθύμνης της Κρήτης, με επιστολή της από 10. 05. 1952 μας λέει ότι, δεν είχε κατορθώσει να πάει ποτέ την νύχτα που γίνεται η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στην εκκλησία γιατί διαρκώς ήταν αδιάθετη, καθημερινά είχε πονοκεφάλους και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που την εμπόδιζε τόσα χρόνια να έρθει στην εκκλησία.
    Όταν έλαβε την θαυματουργή Αγία Πέτρα από την ημέρα των Βαΐων συνεχώς και όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, αισθανόταν μια γαλήνη σε όλο το σώμα της και την ψυχή της και ο πονοκέφαλος άρχισε να υποχωρεί και να μην την ενοχλεί καθημερινά και έτσι κατόρθωσε να πάει, ενώ δεν είχε πάει ποτέ στην εκκλησία και να δοξάσει κι αυτή μαζί με τους άλλους πιστούς Χριστιανούς την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Για το θαύμα αυτό που της έγινε, έταξε να φορέσει τα μαύρα επί μια διετία.
       

                                    Η  ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΑ
                ΠΟΥ  ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ  ΤΗΝ  ΣΤΟΜΑΤΙΤΙΔΑ

    Η Μαρία Π. Συμινελάκη, από τον ¨Άγιο Νικόλαο Κρήτης, με επιστολή της από 03.02.1953 προς την ευσεβέστατη κυρία Ελένη, βεβαιώνει, πως εδώ και επτά χρόνια έπασχε από φοβερή στοματίτιδα και δεν βρίσκανε καμία θεραπεία. Τότε διάβασε το βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί και μέχρι τα πέρατα της γης «ΠΩΣ  ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΗ  Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ  ΙΗΣΟΥΣ  ΧΡΙΣΤΟΣ» και θαύμασε όλα τα θαύματα που έκανε και κάνει ακόμα ο Κύριος.
    Τότε παρακάλεσε μια κυρία που είχε πάει στην Αθήνα, να την προμηθεύσει με ένα κομματάκι από την Αγία Πέτρα. Έτσι κι έγινε. Αφού την έβαλε στο νερό ήπιε τρία πρωινά και ταυτόχρονα παρακαλούσε τον Κύριο να κάνει το θαύμα Του και σ’ αυτή. Και όντως έγινε! Θεραπεύτηκε τελείως. Από τότε είχαν περάσει δύο μήνες χωρίς καμία ενόχληση. Είχε γίνει τελείως καλά!
       

ΜΙΑ ΚΩΦΑΛΑΛΟΣ  ΝΕΑ
ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΕΙ  ΤΗΝ  ΦΩΝΗ  ΤΗΣ  ΚΑΙ  ΤΗΝ
ΑΚΟΗ  ΤΗΣ  ΧΑΡΗ  ΣΤΗΝ  ΠΙΣΤΗ  ΤΗΣ

    Η Ελευθερία Γκούσιου ετών 20 κάτοικος Παρασκευοπούλου 38, με αφορμή την έκτακτη αναχώρηση του μνηστήρα της κ. Εμμανουήλ Μαραγκουδάκη για Σύρο, χωρίς να την αποχαιρετήσει, η και ακόμα να την ειδοποιήσει, η ατυχής νέα πήρε αυτή την αναχώρησή του σαν εγκατάλειψη και η πίκρα και ο καημός της ήταν τόσο μεγάλος, ώστε να υποστεί ένα ισχυρότατο κλονισμό και ξαφνικά έπαψε να ακούει, δεν μπορούσε πια να μιλήσει, έμεινε κωφάλαλη.
    Την εξέτασαν γιατροί. Μετά οι νευρολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι και ανέλαβαν την θεραπεία της. Μα η Ελευθερία δεν υπάκουε στις προσπάθειες που έκαναν οι γιατροί για να την κάνουν καλά και με τις μεθόδους τους δεν κατάφεραν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.
    Η Ελευθερία μόνο γραπτώς συνεννοείται πλέον με την μητέρα της κ. Ελισάβετ Γκουσίου και κάποια στιγμή που της έγραφε, της γράφει και τα εξής: «Μανούλα, δεν θέλω πια γιατρούς. Μόνο ο Χριστός θα με γιάνει». Και η μητέρα της Ελευθερίας, Ελισάβετ, αφηγείται προς τον συντάκτη της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» στο φύλο αυτής με ημερομηνία 01.02.1952 που δημοσιεύτηκε το θαύμα που έγινε.
    «Πέρασαν κρύες κι άχαρες οι γιορτές για την Ελευθερίτσα μου, όλο έκλαιγε και προσευχόταν». Η Ελευθερία που παρευρισκόταν κι αυτή κατά την συνομιλία, προσθέτει με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια: «Από μικρό κοριτσάκι πίστευα στη Χάρη Του».
    Και η κ. Ελισάβετ συνεχίζει: «Είχαμε ακούσει ότι η εικόνα του Χριστού στην Εκκλησία του στα Σπάτα είναι θαυματουργή. Αυτό είχε ακούσει και η κορούλα μου προτού την βρει η συμφορά. Γι’ αυτό όλο μου έγραφε να πάμε στα Σπάτα να κάνουμε παράκληση». Και η Ελευθερία επιβεβαιώνει: «Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως εκεί βρισκόταν η σωτηρία μου».
«Η Ελευθερία, -αφηγείται η μητέρα της,- είχε προσδιορίσει και την ημέρα, αλλά προ παντός και την ώρα και ήθελε να βρίσκεται στην εκκλησία Του στις 12 ακριβώς το μεσημέρι. Έτσι κι έγινε. Στις 26 Ιαν. και ημέρα Σάββατο, η Ελευθερία μαζί με την μητέρα της και μαζί με άλλους, πήγαν στα Σπάτα και είχαν φτάσει στις 11 το πρωί ώστε να εκπληρωνόταν η επιθυμία της Ελευθερίας, που ήθελε οπωσδήποτε να βρίσκεται στα Σπάτα στις 12 η ώρα το μεσημέρι. Μετά από λίγο ο αιδεσιμότατος κ. Αθανάσιος Ζανιάς που βρισκόταν στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στα Σπάτα, διαβάζει επάνω στο κεφάλι της γονατισμένης Ελευθερίας μπροστά στη θαυματουργή εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μια προσευχή».
    Το θαύμα γίνεται. Η κ. Ελισάβετ συνεχίζει και λέει:
    «Ύστερα από λίγα λεπτά, το θαύμα ολοκληρώθηκε. Στρέφεται προς εμένα η κόρη μου και την ακούω να μου ψιθυρίζει: «Μαμά, με φώναξες;» Προς στιγμήν σάστισα. Αλλά κατόπιν βρήκα την ψυχραιμία μου και της απάντησα: «Ναι παιδί μου, σε φώναξα». Αλλά όταν και για δεύτερη φορά με ρώτησε αν την κάλεσα, τότε δεν άντεξα και της είπα : «Ο Χριστός, παιδί μου. Ο Χριστός σε φώναξε». Και μπροστά στον ευσεβέστατο αρχιμανδρίτη κ. Αθανάσιο Ζανιά, την κ. Ελένη Δανιηλίδου, την ευγενέστατη αυτή γυναίκα, και των λοιπών παρευρισκομένων μάνα και κόρη αγκαλιαστήκαμε με λυγμούς και δάκρυα, πλημμυρισμένες από χαρά και ευγνωμοσύνη για το θαύμα».
    Αλλά για την Ελευθερία Γκουσίου η χαρά ήταν διπλή, γιατί ο αρραβωνιαστικός της είχε ήδη επιστρέψει κοντά στην αγαπημένη του και γεμάτη χαρά επεδείκνυε την βέρα της στον συντάκτη της εφημερίδας για να βεβαιωθεί ότι η δύναμη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι άφθαστη και όχι μόνο της έδωσε και πάλι την ομιλία της, αλλά φώτισε και τον μνηστήρα της τον οποίο υπεραγαπά, να επιστρέψει κοντά της.    Η  πίστη  σου  σέσωκέ  σε!


       

Η  ΦΗΜΗ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΠΕΤΡΑΣ
ΞΕΠΕΡΝΑ  ΤΑ  ΣΤΕΝΑ  ΟΡΙΑ  ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΑΣ

    Η θαυματουργή δύναμη της «Αναστάσεως του Χριστού» συνεχιζόμενη και διαπιστούμενη για νέων εκπληκτικών εκδηλώσεων, προκαλεί εντατικότερη συρροή των πιστών στα Σπάτα και η φήμη του Ιερού Ναού έχει ήδη υπερβεί τα «στενά» όρια της Ελλάδας.
    Χαρακτηριστικό γεγονός αυτού, είναι το κατώτερο:
    Κατά τον Αύγουστο του λήξαντος έτους 1950, η αδελφή Ελένη, έλαβε από το Τόλσωμ της Αμερικής την ακόλουθη απροσδόκητη επιστολή:
    Αγαπητή και ευλογημένη Ελένη μου.
    Προ δύο μηνών ούτε το χωριό Σπάτα γνώριζα, αλλά ούτε και σας. Μεγάλα όμως και ανεξιχνίαστα τα έργα του Κυρίου και η Δύναμίς Του και η ευλογία Του εις όλον τον Κόσμο.
    Προ ενός έτους λοιπόν, αγαπητή μου κ. Ελένη, και ακριβώς την ημέρα των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, υπέστην εγχείρηση, λόγω χολοκυστίτιδας και έντονων πόνων εις την κοιλία και το στέρνο. Οι γιατροί μου έβγαλαν την χολή και «με καθάρισαν», όπως μου είπαν. Εγώ όμως από τότε δεν ένιωσα ποτέ τον εαυτό μου καλά. Πέντε μήνες αργότερα, με μετέφεραν την 20ή Δεκεμβρίου του 1949, αναίσθητη στο νοσοκομείο, σχεδόν νεκρή. Εκεί χρυσή μου, με τυράννησαν όπως τον Χριστό μας. Μου έκαναν δώδεκα φορές μετάγγιση αίματος και οι γιατροί μου είπαν ότι όπως εξακρίβωσαν με όλα τα σύγχρονα μέσα της επιστήμης, είχε καταστραφεί σχεδόν το στομάχι μου από καρκίνο. Απεφάνθησαν ότι θα μου έκαναν την εγχείρηση, αλλά δεν με είχαν για ζωή. Οι δικοί μου, όπως καταλαβαίνεις, δεν μου είπαν τίποτα, εγώ όμως που υπέφερα το τρομερό μαρτύριο των φρικωδών πόνων που μου έσχιζαν τα σπλάχνα, είχα αντιληφθεί ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε.
    Ζήτησα λοιπόν να με πάνε οι δικοί μου στην εκκλησία μου, για να μεταλάβω για τελευταία φορά. Έτσι κι έγινε. Το σώμα και το αίμα του Κυρίου μου εδόθη εις τας 23 Ιανουαρίου και την 31η του ίδιου μηνός του 1950 μου έγινε η εγχείρηση.
    Όταν μετέλαβα των Αχράντων Μυστηρίων, συνέβη κάτι που με έκανε να δοξάζω και να υμνώ τον Κύριόν μου και Θεό μας. Και μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από τόσο μακρινή απόσταση και σας και την θαυματουργή δύναμη της «Αναστάσεως του Χριστού» που είναι στα Σπάτα της Αττικής.
    Από το νοσοκομείο βγήκα μετά την εγχείρηση, στις 13 Φεβρουαρίου του 1950. αλλά υπέφερα περισσότερο τώρα από πριν. Όσο επιχειρούσα να φάω κάτι ή ακόμα και να πιώ νερό, ένιωθα μια φωτιά να καίει τα εντόσθιά μου και μου φαίνονταν όλα μαύρα.
    Την Μ. Παρασκευή πήγα στην εκκλησία κατά την λειτουργία της Αποκαθήλωσης, για να παρακαλέσω τον Κύριο, όχι πλέον να γίνω καλά, αλλά να απαλλαγώ από την μαρτυρική ζωή μου. Εκεί πλησίον μου ήτο η κ. Ζωγραφική, η οποία, όπως αργότερα μου εξήγησε, ένιωσε αιφνιδίως κάποια μυστηριώδη και υπέρτατη φωνή να την παροτρύνει –χωρίς και η ίδια να μπορεί να καταλάβει καλά τι της συνέβαινε- να μου δώσει λίγη από την θαυματουργή «Πέτρα» του Κυρίου, από την οποία είχε πάρει μαζί της, όταν είχε έλθει άλλοτε στα Σπάτα, ευρισκόμενη στην Ελλάδα. Η κ. Ζωγραφική μου ανακοίνωσε τότε ότι κάτι θα μου έστελνε και πραγματικά την άλλη μέρα με επισκέφτηκε ο καλός και ενάρετος σύζυγός της, φέρων μικρόν τεμάχιο, σε σκόνη, από την «Αγία Πέτρα» και μου είπε:
    -Γιαγιά (όπως με αποκαλούν όλοι εδώ), βάλε αυτό που σου δίδω στο ποτήρι και τοποθέτησέ το απόψε στα εικονίσματα. Αύριο δε το πρωί να πιείς νηστικιά και να μας πεις κατόπιν τι θα δεις.
    Τον ευχαρίστησα και αυτός έφυγε χωρίς όμως να μου εξηγήσει τι ήταν αυτό που μου έδωσε και από πού προήρχετο. Την επομένη –ήταν Μεγάλο Σάββατο- δεν ήπια από το μπουκάλι, γιατί θα μεταλάβαινα. Την Κυριακή το πρωί όμως, μόλις ξύπνησα, γονάτισα εμπρός στα εικονίσματα, να προσευχηθώ, που θα έπινα το νερό. Με κατάπληξή μου όμως είδα ότι η σκόνη που είχα ρίξει στο νερό του μπουκαλιού είχε ένα Σταυρό στην επιφάνεια και φοβήθηκα να το πειράξω. «Θα το αφήσω, είπα με το νου μου, να κατακαθίσει η σκόνη». Πέρασαν όμως έτσι δύο βδομάδες και έμενε στην ίδια θέση. Τότε αναγκάστηκα να κουνήσω το μπουκάλι και ήπια από τον αγιασμό το πρωί της Κυριακής των Μυροφόρων. Και αλήθεια γίνεται το θαύμα, από την στιγμή εκείνη ένιωσα να γίνεται μια μεγάλη αλλαγή μέσα μου. Η φωτιά που μου έκαιγε διαρκώς τα σωθικά μου, έσβησε. Μπορούσα να τρώγω και να πίνω χωρίς ενόχληση. Έκαμα με δάκρυα στα μάτια και γονατιστή την προσευχή μου. Σημειώστε ότι ακόμα και η κ. Ζωγραφική δεν μου είχε αποκαλύψει τι ήτο η σκόνη που μου έστειλε. Το ίδιο βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ο σύζυγός μου αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι και με οδήγησε σε αυτό, αλλά εγώ αντί να τον ευχαριστήσω του εξέφρασα την λύπη μου και του είπα:
    -Δημήτρη μου (αυτό ήταν το όνομά του), αυτό το σπίτι είναι πολύ μεγάλο για μας τους δυό. Εγώ ηλικιωμένη (55 χρονών) και μισή γυναίκα από το μαρτύριο της αρρώστιας, εσύ 68 ετών άνθρωπος, εξαντλημένος οικονομικά από τα αδιάκοπα έξοδα σε γιατρούς, νοσοκομεία, περίθαλψη, κλπ. Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό Δημήτρη μου. Πως θα πληρώσεις την αξία ενός τέτοιου μεγάλου σπιτιού;
    Και στεναχωρημένη, βγήκα τάχα έξω στον κήπο, όπου κελαηδούσαν αρμονικά πολλά πουλιά. Ένα από αυτά, που ξεχώριζε από τα άλλα σε χρωματισμό αλλόκοτο και κελάιδισμα γλυκύτατο, το πλησίασα και το χάιδεψα, λέγοντάς του: «Χρυσό μου πουλί. Άμα έχω εσένα κοντά μου και μαζί μου, θα περάσουμε την στενοχώρια και τα φαρμάκια και τους κόπους που χρειάζεται αυτό το μεγάλο σπίτι». Το πουλί με κοίταξε σαν να ένιωθε τι του έλεγα, με μια απέραντη γλυκύτητα, τίναξε τις φτερούγες του και πέταξε πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά τότε έγινε ένα καταπληκτικό θαύμα. Καθώς το παρατηρούσα το έβλεπα να αλλάζει μορφή και στη θέση του πτηνού να εμφανίζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος χαμογελώντας μου με ευλογούσε, ενώ ανυψωνόταν προς τους ουρανούς. Συγχρόνως αισθάνθηκα ένα χέρι να μου διορθώνει τα σωθικά μου. Από την ώρα εκείνη, που ξύπνησα με μια ευχαρίστηση που είχα χρόνια να νιώσω, άλλαξε τελείως η ζωή μου η μαρτυρική και είδα την υγειά μου. Τώρα περπατώ ελεύθερα και πηγαίνω στην εκκλησία μου, που απέχει μιάμιση ώρα με τα πόδια, χωρίς να χρειάζεται να με μεταφέρουν όπως άλλοτε. Έχω γίνει διαφορετικός άνθρωπος. Έχω ξαναζωντανέψει.
    Όλα αυτά τα αφηγήθηκαν στην κ. Ζωγραφική, η οποία μου αποκάλυψε το μυστικό της «Ιεράς Πέτρας». Μου έδωσε ένα βιβλίο, το οποίο διάβασα με προσοχή και σεβασμό. Και σε μακάρισα. Είσαι ευτυχής συ, Ελένη μου, γιατί σήμερον πολλοί ολίγοι, δυστυχώς, βλέπουν και γνωρίζουν την Παντοδυναμία του καλού μας Θεού. Σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, κόρη μου, να ζήσετε ευτυχούντες επί μακρόν συ και η οικογένειά σας και να σας αξιώσει ο Θεός μεγαλώνοντας τα όμορφα παιδάκια σας να αποκτήσετε και εγγονάκια.
    Το όνομά μου είναι Βασιλική, κατάγομαι από τα Ιωάννινα της Ηπείρου, το γένος Αθανασιάδου Ισιδωρίδου. Προ τριανταοκτώ ετών ήλθα, σχεδόν με τους πρωτοπόρους μετανάστες, στην Αμερική. Έχω μόνο μια κόρη και ο καλός Θεός με ευλόγησε με τρία χαριτωμένα εγγονάκια, τα οποία είναι και η ευτυχία μου, διότι βρίσκονται όλα στον δρόμο του καλού Θεού μας. Τα δυό κορίτσια, η πρώτη 16 ετών Σοφία, και η Δευτέρα 14 ετών Βασιλική, (έχει πάρει το όνομά μου) είναι στην χορωδία της εκκλησίας μας και ο εγγονός μου Χριστάκης, στο Ιερό του ναού, βοηθός.
    Ελένη μου, θα σε κούρασα με την πολυλογία μου. Σου στέλνω 5 δολάρια, σε τσεκ, για  να τα χρησιμοποιήσεις όπου εσύ νομίζεις. Θα ευχόμουν να μπορούσα να σου διαβίβαζα περισσότερα δια την εκκλησία μας εκεί. Ευχαριστώ, δοξάζω και ευλογώ τον Μεγαλοδύναμο, ο οποίος δεν παύει ποτέ να παρέχει το άμετρο έλεός του και δεν με στενοχωρεί ότι δεν έχω πολλά χρήματα, γιατί όπως το πολύ αλάτι χαλά το φαγητό, έτσι και το πολύ χρήμα, δυστυχώς, την ψυχή του ανθρώπου, ως επί το πλείστον.
                                         Σε φιλώ η μήτηρ ΒΑΣΙΛΙΚΗ»
   
       

ΑΠΟ  ΚΑΡΚΙΝΟ  ΤΟΥ  ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

    Η Αθηνά Μπιλτατζή, που μένει στην οδό Λυκαρίου 20 στο σπίτι της στη Χαλκίδα, μαζί με την οικογένειά της, μας αφηγείται την θαυματουργή επέμβαση του Κυρίου, με την οποία θεραπεύτηκε από χρόνιους ισχυρούς πονοκέφαλους, που μάταια αναζήτησε να νικήσει με την ιατρική περίθαλψη και οι οποίοι της είχαν κάνει μαρτυρική την ζωή.
    -Οι γιατροί που με παρακολουθούσαν, λέει η Μπιλτατζή, αφού είδαν ότι δεν ίσχυε η θεραπευτική τους προσπάθεια, με συμβούλευσαν να έρθω στην Αθήνα και να εισαχθώ στο νοσοκομείο για κρανιοσκόπηση «Σ.Σ». Προφανώς θα φοβόντουσαν ότι πρόκειται για καρκίνο του εγκεφάλου, από τον οποίο προερχόντουσαν οι τρομερές κεφαλαλγίες. Κάποια γυναίκα όμως, που άκουσε την μητέρα μου να λέει σε κάποιους γνωστούς της την περίπτωσή μου, χωρίς να την γνωρίζει, της είπε να με φέρει στα Σπάτα και να επικαλεστεί την θαυματουργή προστασία του Θεού, προσευχόμενη στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού. Η μητέρα μου πραγματικά με πήγε μια Κυριακή, τον Αύγουστο του 1948, στην Αθήνα και από εκεί κατ’ ευθείαν στα Σπάτα, όπου παρακολουθήσαμε τη θεία λειτουργία στην ανωτέρω εκκλησία. Μετά την λειτουργία, είδαμε την αδελφή Ελένη, η οποία με σταύρωσε και μου είπε (όταν της εξιστόρησα την θέση μου) ότι θα γίνω καλά χωρίς να υποβληθώ σε εγχείρηση. «Είμαι απόλυτα βεβαία, κοπέλα μου, ότι θα ξαναγυρίσεις στην εκκλησία μας καλά, χωρίς να εγχειριστείς», μου τόνισε η κ. Ελένη.
    -Φύγαμε από τα Σπάτα και την επομένη, ημέρα Δευτέρα, η μητέρα μου με οδήγησε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Εκεί όμως, με έκπληξή μου άκουσα τους γιατρούς που με εξέτασαν να λένε στη μητέρα μου ότι δεν βλέπουν τίποτα που να χρειάζεται να γίνει εγχείρηση. Πραγματικά, από την ώρα που είχα φύγει από την εκκλησία, είχαν πάψει να με βασανίζουν οι σφοδροί εκείνοι πονοκέφαλοι. Φεύγοντας από τον «Ευαγγελισμό», τράβηξα ξανά κατ’ ευθείαν στα Σπάτα και προσευχήθηκα, κλαίγοντας από χαρά, στον Χριστούλη που με είχε θεραπεύσει. Από τότε «χαίρω άκρας υγείας».
    Η κοπέλα που έγινε καλά, είχε και ένα ξαδελφάκι που ήταν τεσσάρων χρονών, που έμενε στην οδό Λυκουρίου 20 στην Αθήνα. Το παιδάκι αυτό που το όνομά του είναι Γεώργιος Μπιλτατζής, υπέφερε από «ταινία».

 Παράσιτο

«Ανήκει στο γένος των πλατυέλμινθων. Το μήκος των τ. είναι περίπου 2-4 μ. και αποτελείται από 700 - 1000 δακτυλίους, που ονομάζονται προγλωττίδες. Το κεφάλι, που ονομάζεται σκωλήκιο, έχει τέσσερα μυζητικά όργανα και μια διπλή στεφάνη τριάντα περίπου άγκιστρων, με τα οποία προσκολλάται στο έντερο του ανθρώπου. Η τ. αυτή συμπληρώνει το τελευταίο στάδιο της ανάπτυξής της παρασιτώντας στο λεπτό έντερο του ανθρώπου. Ο ενδιάμεσος ξενιστής της τ. αυτής είναι το γουρούνι, που τρώει τα αβγά της που βρίσκονται στο έδαφος. Στο κρέας του γουρουνιού παράγονται τότε μικρές κύστες, που ονομάζονται κυστίκερκοι και οι οποίοι περιέχουν τα σκουλήκια. Όταν ο άνθρωπος φάει τέτοιο κρέας, που δεν είναι καλά ψημένο, τότε τα σκουλήκια εγκαθίστανται στο έντερο και εκεί σχηματίζουν τις ταινίες.
Άλλο είδος ταινίας του ανθρώπου είναι ο βοθριοκέφαλος, που μεταδίδεται από ψάρια του γλυκού νερού και προκαλεί στον άνθρωπο, εκτός από τα εντερικά συμπτώματα, και συμπτώματα από το αιμοποιητικό σύστημα. Άλλο συχνό εντερικό παράσιτο του ανθρώπου είναι η τ. η άοπλος και η εχινόκοκκος ταινία. Οι τ., όταν είναι στο έντερο, προκαλούν διάφορα ενοχλήματα. Για να αποβληθούν, χορηγούνται στον ασθενή παράγωγα της ακριδίνης, θυμόλη κλπ. Τα οξέα αυτών παραλύουν τις τ. που αποκολλούνται από τον εντερικό βλεννογόνο και αποβάλλονται με τη χρήση καθαρτικών.»
    Οι γιατροί δεν μπορούσαν να του κάνουν τίποτα, γιατί ο μικρός με καταπληκτικό πείσμα, αρνιόταν να πάρει τα φάρμακα και η κατάστασή του χειροτέρευε. Τότε με προτροπή της Αθηνάς μετέφεραν οι οικείοι, κατά τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1948, τον μικρό στην εκκλησία της Αναστάσεως του Χριστού, όπου τον σταύρωσε η κ. Ελένη και τον έβαλαν να γονατίσει μπροστά στην εικόνα. όταν έφυγαν από την εκκλησία και επέστρεψαν σπίτι τους, η ταινία έπεσε με το κεφάλι από τα έντερά του και ο Γιωργάκης ξαναβρήκε την υγεία του και οι οικείοι του έκαναν λειτουργία ευχαριστίας προς τον Ύψιστο.
       
ΠΩΣ  ΕΚΛΕΙΣΕ  Η  ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΗ  ΠΛΗΓΗ
    Η κ. Κατίνα Χόπογλου, που μένει στην οδό Ιερολοχιτών 8, μας αφηγείται ότι υπέστη χειρουργική επέμβαση κατά το 1948, αλλά για ένα χρόνο η ραφή «δούλευε» και η πληγή δεν έκλεινε. Οι γιατροί έφτασαν μέχρι του σημείου να ανησυχούν πλέον σοβαρά για την υγεία της και ο θεράπων γιατρός της μάλιστα δεν της έδινε ζωή –κατά την εξομολόγησή του- πέρα των 15-20 ημερών. Τον Ιούλιο του 1949 της έδωσε αγίασμα από την Αγία Πέτρα της Αναστάσεως του Χριστού η κ. Βαρβάρα Νικολαίδου. Και η πάσχουσα πίνοντας από το αγίασμα με πίστη και αλείφοντας την πληγή έγινε αμέσως καλά και η πληγή έκλεισε σε 24 ώρες ως δια μαγείας και σε λίγες μέρες βγήκε πάλι στη ζωή με το παλιό της σφρίγος και κουράγιο.
             
ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΕΙ  ΤΗΝ  ΧΑΜΕΝΗ  ΤΗΣ  ΦΩΝΗ
    Ονομάζομαι Μαρία Καρδουλάκη και είμαι κάτοικος Αθηνών, οδός Αμφιθέας 14 Παλαιό Φάληρο. Θα το φωνάξω για να το μάθουν όλοι το μεγάλο θαύμα του Κυρίου σ’ εμένα την αμαρτωλή δούλη Του.
    Στις 7 του μηνός Ιουνίου του 1963 από μια μικρή σύγχυση, λιποθύμησα και όταν συνήλθα διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω. Φανταστείτε την στεναχώρια μου, δεδομένου και ότι έχω μικρά παιδιά και τον άνδρα μου. Η συνεννόηση με τους οικείους μου τώρα πια γινόταν μόνο με σημειώματα και χειρονομίες. Την 10η Ιουνίου 1963, και ημέρα Δευτέρα ήλθε σπίτι ο άνδρας μου με ένα φίλο του στον οποίο είχε εξιστορήσει το πάθημά μου. Ο κ. Παναγιώτης Κουνέλης, έτσι είναι το όνομά του, είναι κάτοικος Σπάτων και μαζί με τον άνδρα μου με πήραν να πάμε στον «Χριστό». Όταν φτάσαμε ήταν μεσημέρι και πήγαμε αμέσως στη Χάρη Του. Εκεί στην εκκλησία με σταύρωσε ο ιερέας και την ώρα εκείνη αισθάνθηκα σαν κάποιο μαλακό χέρι να μου τραβάει κάτω από την γλώσσα κάτι σαν μια κλωστή. Προσευχήθηκα από τα βάθη της ψυχής μου και φύγαμε από τον Ιερό Ναό και πήγαμε στο σπίτι της αδελφής Ελένης. Με σταύρωσε και μόλις τελείωσε αισθάνθηκα έναν αέρα δυνατό να βγαίνει από τον λαιμό μου, μα αντί να βγει από το στόμα μου, βγήκε από τα αυτιά μου. Κατόπιν με έπιασαν λυγμοί από την συγκίνησή μου, γιατί κατάλαβα κάποια ανακούφιση στο σύνολο του σώματός μου. Τα λόγια αυτής της ενάρετης γυναίκας ήταν το φάρμακο που άρχισε να λύνει τον κόμπο που αισθανόμουν στον λαιμό μου. Φεύγοντας από το σπίτι της αδελφής Ελένης και προχωρώντας προς το σπίτι του κ. Παν. Κουνέλη, μίλησα. Σκεφτείτε την μεγάλη χαρά που αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή, παρ’ όλο που δεν μιλούσα τόσο καθαρά. Την άλλη μέρα το απόγευμα καθάρισε τελείως η φωνή μου, για να δοξάσω τον Παντοδύναμο Χριστό που συναίνεσε με την Θεία Του χείρα και σε μένα την αμαρτωλή δούλη Του.
                     

Η  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΕΜΦΑΝΙΣΗ  ΤΟΥ  ΚΥΡΙΟΥ
ΣΤΗΝ  ΕΝΑΡΕΤΟ  ΕΛΕΝΗ

Η τελευταία εμφάνιση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην ενάρετο Ελένη, έγινε προ ολίγων εβδομάδων σε όνειρο που είδε η φιλόθρησκη και θεοσεβής ταπεινή γυναίκα, στην οποία οφείλεται και η υπόδειξη -κατά Θεία προσταγή από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό- της ανεγέρσεως του θαυματουργού ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ στα Σπάτα.
    Οραματίσθηκε λοιπόν στον ύπνο της η Ελένη, τον Κύριο και του εξέφρασε την ευχή και παράκληση να έσωζε την ανθρωπότητα, τους δυστυχείς που υποφέρουν από τόσες αρρώστιες ανίατες επί της γης.
    Ο Κύριος την κοίταξε με συμπόνια και της είπε:
    «Δεν επέστη ο χρόνος ακόμη, αλλά θα έλθει, σύντομα μάλλον, η ώρα που θα έχει στα χέρια του ο άνθρωπος, κατά θεία έμπνευση, το φάρμακο, το οποίο θα θεραπεύσει όλας τας ασθενείας».


                      

Η  ΣΗΜΕΡΙΝΗ  ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ
ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ  ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΑΝΘΡΩΠΟΝ
     «Ζωοποίει Κύριε το έργον σου εν μέσω των
                    Ετών. –Εν μέσω των ετών, ζωοποίει αυτό!».
                                        († Προφήτης Αβακούμ)            

Και τώρα ύστερα από όλα όσα βλέπουν οι ευσεβείς χριστιανοί να εξιστορούνται στις σελίδες του βιβλίου αυτού με τόση ακρίβεια αλλά και αντικειμενικότητα, δια τους θαυματουργούς, κατά περιόδους, εκδηλώσεις της Θεότητος υπέρ πασχόντων που επικαλούνται με αφοσίωση και ειλικρινή πίστη την προστασία του Κυρίου, είναι φυσικό να ανεβαίνει στο στόμα του κάθε αναγνώστη μας το ερώτημα:
«Γιατί ο Θεός, εν τη απείρω συγκαταβάσει και μεγαλοθυμία Του, αδιαφορεί δια τα άνευ προηγουμένου, θα μπορούσε να πει κανείς, δεινά, την εξαθλίωση και την κακοδαιμονία εις την οποία έχει περιέλθει η ανθρωπότης; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, το φυσικό άλλωστε, θα την έβρισκε ο κάθε χριστιανός στα δάκρυα πόνου, τα οποία, όπως είπε η Θεομήτωρ εις μίαν κατ’ όναρ εμφάνισή της, χύνει δια το αδίκως χυνόμενο επί της Γης αίμα. Δεν θα ήτο δυνατόν λοιπόν η Θεία Πρόνοια να εκτείνει την χείρα της επί της γήινης σφαίρας και να σταματήσει ακαριαίως το έργο του Σατανά, το έργο του ολέθρου και της καταστροφής; Αυτό θα μπορούσε να γίνει χωρίς καμία αμφιβολία. Η υπέρτατη Δύναμη, η διέπουσα το ¨Άπειρον, η δημιουργός και κυρίαρχος του Σύμπαντος, η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και από την πλέον πεπορωμένη συνείδηση του μάλλον εξαθλιωμένου ανθρώπου και δεν δύναται να καταπολεμηθεί από τις κατά καιρούς υλιστικές θεωρίες, που σαρώνονται ως η κάρφη αχύρου υπό την πνοή και τα έργα της Αιωνίου και Ανάρχου και Ατελευτήτου Θεότητος, κυρίαρχος ούσα του Απείρου, δύναται το Παν. Αλλά ο άνθρωπος σήμερον, απωλέσας κάθε ηθική αξία, βυθισμένος στα πάθη, τις φιλοδοξίες, τους ταπεινούς εγωισμούς, τα μίση και τις σαρκικές απολαύσεις, αυταπατώμενος, παρασυρόμενος, λησμονών ότι ο βίος του επί της γης δεν είναι αιώνιος, αλλά βραχύτερος του δευτερολέπτου του Χρόνου της αιωνιότητας, που αποτελεί μια στιγμιαία περίοδο της μεταβατικής εξέλιξης, απεμπολεί την ψυχή του και πωλεί την αιωνιότητα για τις πρόσκαιρες και ψεύτικες απολαύσεις της ύλης, η οποία με τις αδυναμίες της έχει φέρει τον άνθρωπο εις την πλήρη κατάπτωση και εξαθλίωση που βλέπουμε σήμερα. Το πνεύμα του Κακού κυριαρχεί επί της ζωής του Ανθρώπου, και εις αυτό πταιει ο ίδιος ο άνθρωπος, ο δημιουργός των νέων Σοδόμων και Γομόρρων. Αυτοτιμωρείται, λοιπόν, υποφέρει, δυστυχεί και υφίσταται την μεγάλη αυτή δοκιμασία, που ασφαλώς θα καταλήξει εις την αυτοκάθαρση. Διότι δεν είναι δυνατόν να μην έλθει η στιγμή της αναλήψεως του ανθρώπου, εις τον οποίο ο Δημιουργός έδωσε το προνόμιο της απόλυτης ανωτερότητας εφ’ όλων των εκδηλώσεων της ζωής, προικήσας αυτόν με την αιωνιότητα της ψυχής, και με την διανόηση και την συνείδηση, και καταστήσας επομένως αυτόν υπεύθυνο των πράξεών του. Εν τη δοκιμασία λοιπόν του εξαγνισμού, ο άνθρωπος, ανευρίσκων πάλι τον δρόμο της ηθικής, της αρετής και της αγάπης, δηλαδή τον δρόμο της αληθινής ζωής, θα τύχει της απείρου μεγαλοψυχίας του υπερακάτου και υπεραγάθου, του φιλεύσπλαχνου και ελεήμονος Θεού, που ο Ουγκώ τον αποκαλεί προσφυώς «το εγώ του Απείρου».
       

ΠΡΟΣΕΥΧΗ  ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ  ΠΑΤΕΡΑ

    Βασιλεύ των αιώνων, Κύριε του ουρανού και της γης. Πάτερ Παντοκράτωρ Συ ¨Όστις διά της απείρου Σου δυνάμεως και Σοφίας εποιήσας τα πάντα εκ του μηδενός και διά της πανσόφου Σου προνοίας κυβερνάς και διευθύνεις τα πάντα εις το άριστον και κάλιστον τέλος. Συ ¨Όστις εν τη αγαθότι τι Σου ετίμησας τον άνθρωπον διά της Σης εικόνος και εκόσμησας αυτόν με χαρίσματα θεία και έξοχα και προώρισας αυτόν ένα γίνη τέκνον Σου και κληρονόμος της Βασιλείας Σου της επουρανίου. Συ ¨Όστις αμαρτήσαντα αυτόν δεν παρέδωκας εις την απώλειαν, ουδέ παρείδες, αλλά το ατέρμονι ελέω Σου ωκονόμησας πανσόφως διά του Μονογενούς Σου Υιού την απελευθέρωσιν αυτού εκ της δουλείας της αμαρτίας και του αιωνίου θανάτου.
    Συ ο Θεός του Οποίου η μεγαλοσύνη και η δόξα καταυγάζει το Σύμπαν και η πρόνοια επεκτείνεται επί ορατών και αοράτων, δέχθητι εν τη υπερτάτη συγκαταβάσει Σου την προσευχήν και την παράκλησιν εμού του αναξίου δούλου Σου, κατασίγασον τους πειρασμούς της σαρκός μου, συγχώρησον τας ανομίας και αμαρτίας μου, ενίσχυσον εν τη Παντοδυναμία Σου το ασθενές πνεύμα μου, όπως κυρίαρχο γένηται των αδυναμιών μου και στήριξον την ψυχήν μου και κραταίωσον αυτήν εν τη πίστει προς Σε τον Πανάγαθον Πατέρα της ζωής του σύμπαντος. Αποκαθαίρων με δε Θεέ μου από παντός πονηρού εγκαίνισον πνεύμα ευθύς εν ταις εγκάτοις μου, Αμήν.
       

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΚΥΡΙΟΝ  ΗΜΩΝ  ΙΗΣΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΝ
     Ιησού Χριστέ, θερμή μου Αγάπη, όταν έχω εγώ Σε εις την καρδιά μου, τότε ουδεμία ανάγκη έχω. Σε παρακαλώ θερμώς ευδόκησον να μείνης εν εμοί καγώ εν Σοι και τότε θέλει κάμει καρπόν ως η άμπελος η  καρποφόρος. Χωρίς Σου τίποτε δεν δύναμαι να κατορθώσω. Ζωοποίησιν περιπλέον την Πίστιν μου δια να Σε εγκολπισθώ Παντοδύναμε Σωτήρ και δια Σου, εις τον Οποίον δεν είναι κανέν αδύνατον, να νικώ πάντα τα πάθη. Η προς Σε αγάπη είθε να πλυθυνθή και εις εμέ και να φλογισθεί η καρδιά μου ώστε να ποθώ Σε μόνον το Υπέρτιμον κάλλος, την αιωνίαν δόξαν, περισσότερον όλων των άλλων. Δώρησαί μοι την χαράν του στιριγμού, ίνα μηδέποτε χωρισθώ από της αγάπης Σου. Ο Σταυρός και ο Θάνατός Σου και η μετάληψις του Μυστικού Δείπνου Σου, ας γίνουν εις εμέ πηγή της προς Σε αγάπης της προσκολλήσεώς μου, ίνα ενωθώ μετά Σου αχωρίστως. Εμφύτευσε εις την καρδίαν μου της Πίστεως τον πόθον. Ο θείος λόγος Σου, ο πεπληρωμένος Πνεύματος και Ζωής είθε να με εγείρη, να με φωτίζη, να με αναζωοποιή και να με ενισχύει καθ’ ημέραν εις την πάλην, εις την υπομονήν και εις την Πίστιν.
    Είθε να είναι αφιερωμένη εις Σε όλη η καρδία μου, όλαι αι κλείσεις μου και αι επιθυμίαι και τα διανοήματά μου. Δος μοι την χάριν, ώστε να δυνηθώ να νικήσω όχι μόνον μερικάς αισχράς επιθυμίας, αλλ’ εν γένει όλα τα πάθη, την φιλαργυρίαν, το φθόνον, την υπερηφάνειαν, την εθελοκακίαν την οργήν, την εκδίκησην και την ραθυμίαν. Κατάπεμψόν μοι το Άγιον Σου Πνεύμα δια να προσεύχωμαι αδιαλείπτως, ώστε να απολαμβάνω πάντοτε από Σε στερεός έως τέλους της ζωής μου. Πρεσβείας της Παναχράντου Σου Μητρός των αύλων Σου Λειτουργών και πάντων των απ’ αιώνος Σοι ευαρεστησάντων Αγίων. Αμήν.
       

ΠΟΙΟΙ  ΟΙ  ΔΩΡΗΤΑΙ  ΤΟΥ  ΟΙΚΟΠΕΔΟΥ

    Δωρητής του κυρίως οικοπέδου του Ιερού Ναού Αναστάσεως Χριστού είναι ο Ηλίας Παπακωνσταντίνου. Επίσης ένα τεμάχιο, περίπου 300 τετραγωνικά μέτρα, δώρισε ο Βασίλειος Σ. Σιδέρης, με την σύζυγό του Μαρία προς ανέγερση κελιών και διαφόρων άλλων χρήσιμων κτιρίων μετά δεξαμενής ύδατος.
              Η Επιτροπή Ανεγέρσεως απετελέσθη εκ του Ιερέως.
                         ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ  ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ
                         ΓΕΩΡΓΙΟΥ  Ι.  ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
                         ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΒΡΟΝΤΟΥ
                         ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΓΙΩΡΓΑ
                         ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  Σ.  ΣΙΔΕΡΗ
       

ΤΑ  ΘΕΜΕΛΙΑ  ΕΤΕΘΗΣΑΝ  ΤΟ  1933
ΤΑ  ΕΓΚΑΙΝΙΑ  ΕΓΕΝΟΝΤΟ  25 – 03 – 1935
    Η ανωτέρω Επιτροπή επόπτευσε το όλον έργον της ανοικοδόμησης από τα θεμέλια μέχρι τα εγκαίνια. Εντός 7 μηνών μόνο, χάρις εις την διαχείριση και τον ζήλο αυτής είχε ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση του Ιερού και θαυματουργού Ναού της Αναστάσεως του Χριστού.

       



       



       


       


       


       


       


       


       


       

       


5 σχόλια:

  1. Πολύ καλή δουλειά. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στις ημέρες μας και αναφέρουν έργα της πίστης και ιστορίες της χριστιανοσύνης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θερμά συγχαρητήρια για την όλη προσπάθεια και την αγάπη σου προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.Θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιο βιβλίο σχετικά με την διήγηση αυτή και αν ναι με ποιον τρόπο μπορώ να το προμηθευτώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό και ελευθέρωσέ μας από τον σατανά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Doksasmeno to onoma sou Kirie Iisou Hriste mou.Permeno tin voithia Sou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή